In gesprek met Meter Christine Dittmar.
4 1/2 Jaar geleden verhuisde Christine van Drunen naar Haaren en nét als ik (we wonen hier bijna even lang) werd ze blij verrast door het Haarens Klokje wat naar binnen kwam vallen. Een super leuk welkom!
Ze keek uit naar vrijwilligerswerk en laat er nou toch een oproep in het Klokje staan waar men juist op dat moment zo iemand zocht...
Om kort te gaan....via de Mannen-van-het-Klokje en ook via haar buren kwam ze al heel snel van alles over haar nieuwe dorp te weten en aangezien ze in het centrum woont ging geen enkel gebeuren ongemerkt voorbij.
Dat ging niet altijd even rustig zoals die dag dat ze bijna een hartverzakking kreeg toen ze met haar witte herdershond in de gang liep en ze zich allebei rót schrokken door luid gezang, stampende stokken en een paar ogen dat door de brievenbus naar binnen gluurde....
In de verwarring ving ze ook nog iets op van "...eieren van de witte herder...."
Nouja!
Het bleek natuurlijk de typisch Haarense eeuwenoude traditie te zijn waarbij de oudere jeugd voor Pasen de deuren langs gaat om eieren, andere levensmiddelen en natuurlijk snoep op te halen wat tegenwoordig naar de voedselbank gaat. (vroeger gaven de rijken eieren aan de armen).
En die eieren zijn "van de witte hennen"......!
De kinderen van groep 7 en 8 krijgen op school een workshop waarbij ze leren stokken prachtig te bewerken om daarmee tijdens het zingen op de grond te stampen als ze de deuren langs gaan.
Dit werd haar door de Mannen-van-het Klokje uitvoerig uit de doeken gedaan.
Ze heeft veel gegoogeld en informatie bij elkaar geraapt en keek ook goed rond. Zo trok het schaap met lam op het kunstwerk op de Markt haar aandacht en de Mannen vertelden haar hoe belangrijk schapen van oudsher al waren voor Haaren.
Tijdens het googelen zag ze het oude gemeente-wapen van Haaren waarin een schaap met lam verwerkt was. Tegenwoordig hebben we een boom met blaadjes.
Christine heeft een sterke affiniteit met schapen, een passie die begon toen ze in één van haar eerst ontvangen Klokjes een oproep zag om wol te verven op de Noenes.
Daarna kwam spinnen, vilten.... en schapen met alles erop en er aan vullen een groot deel van haar vrije tijd.
Ook kreeg ze bij Het Klokje een oud papiertje te zien met daarop de met de hand getikte tekst van het Haarens volksliedje over Ariaoneke.
En toevallig had ze bij een muziekmiddag bij Juffrouw Jopsen aan tafel gezeten met Noud den Bartel en familie waar hij het lied van Ariaoneke ùt Haoren zong...
Ja, en met al die vergaarde kennis was ze helemaal toegerust om mee te doen met het ontwerp van een Haarense Reus. In het teken van het samengaan van Haaren met Oisterwijk waar al reuzen rondliepen werd Haaren door de Reuzenwerkgroep Oisterwijk uitgenodigd een Haarense Reus te ontwerpen.
Oisterwijk had al 1 reus Peer Paorel, 2 reuzinnen Ermelindes en Mie Peters en een soort zeedier Hendrikje het Monster van de Vennen.
Christine zag de oproep en wilde graag meedoen en de naam Ariaoneke leek haar prachtig om te gebruiken....
Het leek leuk om een mannelijke reus te bedenken zodat er evenveel mannen als vrouwen zouden zijn, alleen een réús die Ariaoneke heet.....dat klopte, dacht Christine, niet.
Dan maar een dérde vrouw voor de reus! (Zou hij vást geen bezwaar tegen hebben ....)
Allerlei ideeën speelden door haar hoofd......
Maar ja, als je nét in Haaren woont, is het dan niet een beetje voorlijk om je in te schrijven, hier zijn al zó veel mensen die van alles weten......
Toch liet de gedachte haar niet los en in haar hoofd kreeg Ariaoneke steeds meer gestalte.
Op de laatste avond, 5 april 2020 kroop ze tóch achter de computer, tekende haar reuzin Ariaoneke, en stuurde haar ontwerp in!
En zó werd onze prachtige reuzin geboren....: Ariaoneke met het lam op haar arm. Een prachtig versierde stok in haar hand. Het oude Nemelaer logo verwerkt in het prachtige ceintuur. De blaadjes van het nieuwe gemeente logo over de rok verstrooid.
Zelf wist ze het al een paar dagen maar op woensdag 10 juni 2020 werd officieel bekend gemaakt dat haar ontwerp was gekozen.
Er werd haar wél gevraagd of ze dit allemaal zélf bedacht had en ook of ze mee zou willen helpen aan het maken van de kleding.
Dat wás me nogal wat! Ga maar een gilet van wol maken voor een reuzin....
Maar vele handen maken licht (en gezellig) werk. Met 12 vrouwen werden heel wat avonden met vilten doorgebracht. Een Oisterwijkse kunstenaar zorgde voor gezicht en handen. Diverse vrijwilligers werkten aan de rok en blouse en borduurden de blaadjes voor de rok. Er werd een aluminium frame gemaakt, een stúk lichter dan de traditionele wilgentenen frames van de andere reuzen. Ze loopt op wieltjes en is zo heel wat makkelijker voort te duwen. En de Duwer kan door kijkgaatjes van transparante blaadjes zien waar ie gaat.
En zo kreeg Christine door middel van een prachtige bos bloemen en een pakket beschuit met rose muisjes de uitnodiging om Meter te worden en op 28 november 2020 om 10.30 aanwezig te zijn bij het inschrijven van haar Reuzenkind in het gemeenteregister hier in Haaren. Ariaoneke is dus écht Haarense en nu dus ook officieel inwoonster van Oisterwijk!
Dank je wel Christine voor jouw prachtige ontwerp. We zijn allemaal trots op haar!
En dank dat je jouw verhaal met ons wilde delen!