Dank je wel, Johan Pijnenburg, voor het doorgeven van de pen aan de Akkerstraat! Mijn naam is Brenda Bouman, geboren van Elsdingen.
Ik ben geboren (1965) en getogen Haarense.
Geboren boven het oude Wit-Gele kruisgebouw (nu woonhuis) aan de Haarendijk en opgegroeid aan ’t Eind, samen met mijn ouders en twee broers.
Via het Gildepad en vervolgens de Burg. Schijvensstraat woon ik sinds 1996 samen met mijn man Paul in de Akkerstraat.
Onze zoon Ruud en dochter Elle zijn intussen het huis én Haaren uit. Onze dochter Dieke is wel het huis uit maar woont nog wel hier in het dorp.
Ik heb altijd gezegd dat ik niet in Haaren wilde blijven wonen; ik vond het niet fijn dat er in een kleine gemeenschap gekletst en geoordeeld werd.
Doordat ik in Haaren een praktijk voor logopedie begon, was het wel praktisch te blijven. Daarnaast had ik een hele wijze opa die vertelde dat je “een mens in zijn wezen moet laten”. Dus dat geldt ook voor mensen die graag kletsen.
Dat veel mensen elkaar kennen en daardoor begroeten en begroet worden vaker gebeurt dan in een grote stad , denk ik, geeft charme aan ons dorp.
En laat Haaren nu een prima ligging hebben in de driehoek Tilburg, Den Bosch, Eindhoven en omringd zijn door de Drunense Duinen, de Kampina en de Oisterwijkse bossen en Vennen.
Mooier kan niet.
En dan nog de Akkerstraat; een prachtige straat aan het eind (woon ik wéér aan ’t eind) van Haaren voordat je richting de N65 gaat en alle kanten op kunt.
De straat is breed opgezet en geeft veel ruimte.
We waren de eerste bewoners van het tweede plan van de straat, onze achterburen waren Marjan’s meubelen en Richard Parket. Intussen zijn zij al lang weg en is er sprake van bebouwing achter ons perceel. Voor ons jammer; we zitten nu helemaal vrij aan de achterkant.
Maar heel fijn, dat er weer gebouwd gaat worden. Met name onze jongeren moeten een kans krijgen een plek voor zichzelf te hebben.
Er is een buurtvereniging “de Vlakkerz” genaamd; wij zijn er geen lid van en ik weet niet hoe actief deze vereniging is. Maar de vereniging is er niet voor niets.
Ik vind het heerlijk om zo dicht bij verschillende natuur-locaties te wonen; ik loop graag en kan dus zó mijn kilometers maken, vanuit huis als ik wil.
De rest van mijn broodnodige beweging haal ik bij de Milon-cirkel van Energiek.
Die beweging, die voor eenieder (jong en oud) goed is, brengt mij wel op een ander (verbeter)punt voor het dorp: de trottoirs! Bij ons in de Akkerstraat zijn ze wel okay maar er zijn trottoirs waarvan de tegels omhoog komen of verzakt zijn waardoor fatsoenlijk lopen behoorlijk belemmerd wordt.
Als ik burgemeester zou zijn van Haaren, net als mijn eerder genoemde wijze opa ooit was, dan zou ik sowieso woningbouw en onderhoud van trottoirs goed onder de loep nemen.
Daarnaast zou ik me meer richten op de interactie tussen mijn burgers en mij: weten wie er in mijn dorp woont.
De mooiste plek in Haaren is voor mij de waterplas achter de kerk; die hoorde vroeger bij de achtertuin van de familie Termeer die woonde in het huis naast de kerk.
Vroeger mochten we daar zwemmen in de zomer en schaatsen in de winter. Fijne herinneringen heb ik daar aan.
Los van het feit dat dit gebied nu een prachtige plek is waar je kunt sporten én ontspannen, zou ik het geweldig vinden als zo’n waterplas in het groen zou liggen op een deel van het plein bij de Kiosk en dat er in het pand van het gemeentehuis appartementen, winkeltjes en een café zouden komen. Wat zou ons centrum dan gezellig zijn.
Wie weet wat 2022 ons brengt?
Bij deze wens ik alle inwoners van Haaren een bijzondere, fijne Kerst en alle goeds voor het nieuwe jaar!
Ik geef de pen door aan…de straat waar ik ben opgegroeid: ’t Eind.
