IK GEEF DE PEN DOOR….
Mijn naam is Johan Pijnenburg en ik woon met mijn gezin aan de Oisterwijkseweg in Haaren, in wat ooit mijn ouderlijk huis was.
In 1987 ben ik getrouwd met Erica en we gingen in de Kruisboogstraat wonen.
We hadden het daar goed, maar - beiden gewend aan wonen in het buitengebied – we misten de ruimte en vrijheid. Dus toen de mogelijkheid er was zijn we verhuisd, terug naar mijn ouderlijk huis. Inmiddels hadden we 2 kinderen, Stan en Sanne, en op de Oisterwijkseweg is Rick daar nog bijgekomen.
Ik ken onze buurt dus al vanaf mijn geboorte. Het leuke is, dat dit voor heel veel van onze buurtbewoners geldt: de kinderen uit onze buurt waar ik vroeger mee speelde wonen er nu als volwassenen. We hadden en hebben een buurtvereniging, de Grensjaogers, waar ook de meeste van mijn leeftijdgenoten die wel buiten de buurt zijn gaan wonen lid van blijven, met weer de volgende generatie, hoewel het wel lastiger wordt die erbij te blijven betrekken. Je merkt dan toch, dat de sociale contacten veel meer dan vroeger ook buiten de directe leefomgeving zijn komen te liggen.
Er is veel agrarische activiteit in onze buurt en de omvang daarvan is in de loop der jaren flink toegenomen en aangepast aan de huidige tijd.
Omdat ik in Oisterwijk naar de lagere school ben gegaan was ik aanvankelijk lid van Taxandria. In mijn middelbare schoolperiode ben ik overgestapt naar Nemelaer en daar ben ik nog steeds (zij het rustend) lid van. Eerst als actieve voetballer, later als leider van mijn kinderen, die alle 3 ook lid zijn (geweest).
Ook op organisatorisch gebied heb ik daar bij tijd en wijle mijn steentje bijgedragen, want dat is iets wat ik graag doe: activiteiten organiseren. Met ons zaalvoetbalteam (tegenwoordig Body en Feet geheten, maar wellicht vooral bekend als ’t Boerderijtje) hebben we o.a. de afgelopen jaren het Haarense beachvolleybaltoernooi een mooie doorstart gegeven. We hebben een hechte club, waarmee we jaarlijks ook op bootcamp gaan (waarbij het net als bij het voetbal zelf vooral om de afterparty gaat).
Al met al ben ik aardig ingeburgerd in het Haarense. Vanuit mijn werk (ik ben vertegenwoordiger bij CLTV Zundert) kom ik ook veel bij Haarense planten- en boomkwekers (en dat zijn er een heleboel; we zijn niet voor niets de Tuin van Brabant!). En tegenwoordig speel ik af en toe een potje tennis, waar ik ook weer mensen leer kennen. Natuurlijk ken je niet iedereen, maar het mooie en ook de kracht van Haaren is, denk ik, wel gelegen in het ‘ons kent ons- gevoel’.
Wat ik jammer vind, en daar zou ik mij als ik burgemeester van Haaren zou zijn met prioriteit hard voor maken, is dat er (in ieder geval op dit moment) zo weinig betaalbare woningen zijn voor onze jeugd. Natuurlijk is dat niet alleen een probleem in Haaren, maar ik zou het wel jammer vinden als jongeren ons dorp verlaten, omdat ze hier geen (betaalbare) woning kunnen vinden.
Ik hecht veel waarde aan sociale contacten. De mooiste plek in Haaren is daarom voor mij ons ‘honk’, een voormalige schuur die we met een keukenblok en wat aankleding hebben omgetoverd tot een plek waar onze jeugd graag vertoeft. En eigenlijk maken wij er zelf, met onze vrienden, misschien nog wel het meest gebruik van. In deze tijd, met alle Coronaperikelen, is het allemaal wat gecompliceerder, maar wij hebben saamhorigheid en genieten van het leven hoog in het vaandel staan. CARPE DIEM!!!
Ik geef de pen door aan de Akkerstraat.