Of nog leuker: we hadden dubbel 'hoog bezoek'.
Vorig jaar kwamen vrijwilligers van de steenuilenvereniging Bob en Frans langs of ze bij ons een nestkast hoog in een boom mochten hangen. Hoog bezoek dus! Natuurlijk mocht dat, we voelden ons zelfs vereerd. En jawel, in oktober zat er een uiltje in, nog wel eentje, die drie jaar geleden bij vrienden van ons in Oisterwijk was geboren. Dat weet je door het ringetje die uilen om hun pootje hebben. Wij blij, Anita van de uilenvereniging net zo blij.
Dan wordt het voorjaar 2023. Zou het gelukt zijn? Zouden er eieren liggen? We hoorden weinig in de wei, dus hielden er ook rekening mee, dat het uiltje al weer weg zou zijn.
Maar geen geluid bleek positief, want dan zijn ze aan het broeden. En dat was ook bij ons, op 5 eieren nog wel. Wij weer blij, Anita ook net zo enthousiast :-)
Drie weken geleden werd ontdekt, dat er echt kleine uiltjes in zaten, best groot ook al. Dus kwamen Anita van Dooren en Christien Hermsen afgelopen zaterdag om de kleine uiltjes te ringen, te wegen, te meten. Weer hoog bezoek dus!
Wat een passie bij deze dames, wat een bijzondere hobby. En dat bleek niet alleen voor de steenuilen, maar ook voor de ransuil, voor de natuur in het algemeen en ga zo maar door. Wat een passie. Bleek ook nog eens de vader-uil van onze vrienden te zijn, maar de moeder een asieluil. Een asieluil? Dat is een uil, die een tijd, in ons geval in Someren, is opgevangen en vrijgelaten ergens anders in Haaren. Dat blijkt heel bijzonder, een asieluil met zoveel eieren.
Ook al zien wij de uil en kleine uilskuikens niet (alleen als de vrijwilligers er zijn), wij genieten er elke dag van. Ze zullen snel gaan uitvliegen, hopelijk vinden ze dit jaar elders een mooi nieuw nest.
Wat een mooie hobby hebben deze vrijwilligers van de uilenvereniging en met wat een passie doen zij dit. Een chapeau voor Bob, Frans, Christien en Anita.
