't Brabants landschap kleurt nu helder wit. Gestadig vallen vlokken groot en klein. Ach waar zouden onze gevleugelde vrienden nu zijn? Hun dagelijks kostje is schraal. Beschutting is nihil want de voorbije herfst zorgde dat bladeren gingen dwarrelen. Vielen als een kleurig tapijt dat nu ingeruild is voor 'n zachte witte ondergrond. De natuur kunnen we niet dwingen al zijn we daar mee bezig. Het witte 'poeder' geeft ongemakken voor dier en mens. 't Is een kleine moeite om onze gevleugelde medebewoners te voorzien van hun dagelijkse kost opgehangen in de kale bomen of op het balkon. Ze kunnen onze hulp nu wel gebruiken, maar ook medemensen zijn er blij mee als de toegang tot huizen en stoepen sneeuwvrij worden gemaakt. Je zou als buurtbewoner even kunnen bellen en hun boodschappen lijstje vragen. Want ouderen zijn nu kwetsbaar en maken zich wellicht ongerust -net als de vogeltjes- als de provisiekast leger gaat worden. Zouden we dat als gemeenschap willen?? Kleine moeite, de dankbaarheid is groot, van mens tot mens! Och het zijn maar 'n paar 'gedachten kronkels' die mij te binnen schoten....!
Jef Peters